Piše: Dragan Mraović


Salih Selimović, profesor, istoričar i publicista iz Sjenice, rodom iz Tešnja, dobitnik Vukove nagrade, u svojim istraživanjima utvrdio je da su srpski nacionalni prostor Srbija, Bosna i Hercegovina, Crna Gora, Krajina, Dubrovnik i Makedonija. On tvrdi da su istorijske činjenice neumoljive. Naime, političke i kulturne „elite“ u bivšim republikama mogu da proglašavaju sintetičke nacije i kulture i vrše nasilje nad istorijom koristeći trenutnu konstelaciju snaga i odnosa na Balkanu, ali sve što nije utemeljeno na istini i nauci ne može da traje dugo.
On kaže: „U Crnoj Gori, tom jednom oku srpskog naroda, jednom ponosu srpskog naroda, Srbi su trenutno najugroženiji od crnogorske aktuelne vlasti. Banalan je primjer sa učenikom koji je dobio jedinicu zbog toga što je rekao nastavniku da je Crna Gora prva srpska država (Duklja i kasnije Zeta). Ali, taj primjer na veoma jednostavan i očigledan način prestavlja stvarni položaj Srba u zvaničnoj Crnoj Gori. Siguran sam da većina Crnogoraca ne podržava takav odnos. Međutim, vladajuće elite su učinile sve da onemoguće otpor ili obesmisle stvarne želje i interese naroda.“
Naravno, Selimović u srpski nacionalni prostor ubraja i islamizovane Srbe, pa kaže: „Najispravnije rješenje za naše muslimane jeste da budu ono što po porijeklu i jeziku i jesu, a jesu Srbi islamske vjeroispovijesti. Tada će prestati razne zloupotrebe, politikantske igre i manipulacije muslimanima, prije svega od velikog dijela sopstvene elite. Strani faktor uvijek računa na taj vjersko-nacionalni momenat za stvaranje konfliktnih situacija, koje slabe kohezionu snagu i otvaraju put za svakovrsne strane pritiske i intervencije.“
U prilog Selimovićevom stavu idu imena najpoznatijih ljudi među muslimanima koji se, kroz istoriju, nisu odrekli svog srpskog porijekla ili su otvoreno isticali da su Srbi. To su bili Derviš-beg Ljubović, Omer-beg Sulejmanpašić Despotović, Mehmed Kurt, Salih Karabegović, Salih Kazazović, Ali-Riza Dautović, Avdo Karabegović Hasanbegov, Avdo Karabegović Zvornički, Osman Đikić i njegova sestra Hatidža, Smail-aga Ćemalović, Ibrahim Hadžiomerović, Ali Fehim Džabić, Asim Šeremet, Muhamed Mehmedbašić, Mustafa Golubić, Hasan Rebac, Šukrija Kurtović, Uzeiraga Hadžihasanović, Hamid Kukić, Mustafa Mulalić, Rešad Kurtagić, Derviš Šećerkadić, Mujo Pašić, Hasan Brkić, Osman Karabegović, Džemal i Šukrija Bijedić, Šefket Maglajlić, Midhat Muratbegović, Skender Kulenović, Omer, Avdo i Hamza Humo, Ćamil Sijarić, Derviš Sušić, Meša Selimović, Alija Konjhodžić, Ismet Pupovac, Emir Kusturica, Dževad Galijašević, Amir Čamdžić, Mehmedalija Nuhić, itd.
Podjele su dovele do dijeljenja i srpskog i muslimanskog bića na obostranu štetu. Svi Hrvati i svi Slovenci su u jednoj državi, bili katolici ili ne, a muslimani i Srbi raspolućeni. Milogorska secesija je primjer politike na štetu muslimana, jer je Gospodar odijelio muslimane iz Raške od onih sa sjevera Crne Gore.
Opominju gorke riječi Meše Selimovića: „Otrgnuti smo, a nismo prihvaćeni. Kao rukavac što ga je bujica odvojila od majke rijeke, i nema više ni toka, ni ušća, suviše malen da bude jezero, suviše velik da ga zemlja upije“.
Važi to i za Srbe, pa zato oni i muslimani treba da se bratski stope u jezero. Svejedno je jesi li Ilija ili Alija. Bog je jedan, a „pravo je da se svaki čovjek, pa tako i musliman, nacionalno izjasni ili ne izjasni, kako hoće, pa i kao Bošnjak. – kaže Salih - Druga je stvar sintetičko stvaranje nacionalnog kolektiviteta. Tu se moraju poštovati naučno utemeljene odrednice“.
(Autor je ne­ka­da­šnji
ge­ne­ral­ni kon­zul
SRJ u Ba­ri­ju)